աչքերիցդ անթիվ
հրթիռներ թիթեռներ
մեկ ցած մեկ էլ վեր
ու այնտեղից ուղիղ
ինչպես թիրախի, գլխիս մեջ
ու դոշիս, մի քանիսն էլ մեջքից
ու շապիկը սպիտակ ներկվեց քո գույնով
քո ձենով ցրվեցին տարածքում
պայթյունի երանգներ
ու լուռ թթվածինը ծածկեց դիմագծերը
ես չեմ ընտրել էս դերը
տենց էր գրված
ինքնամոռաց
հեռու նայելով
ընկնելով ամեն քայլին
շնչելով ամեն վայրկյանը
ինչպես վերջին
ամպերի երակներ
բացվել են ու հոսում են
ու բոլորը խոսում են
ու չեն նկատում
դռան տակ մլավում ա կատուն
անտեր ու անտուն
իրա պես ամեն մեկն ա լինում
իր սրտում պինդ պահում ա ցավերը
ու չի ընտրում իր դերը
տենց ա գրված
ինքնամոռաց
հեռու նայելով
ընկնելով ամեն քայլին
շնչելով ամեն վայրկյանը
ինչպես վերջին
կիսել երկու մասի
ու չգտնել մեկին ում հետ կիսվել կտորների
երկինքը քաղաքի
վերածելով առաստաղի
երբ տուփի միջի վերջինը քոնը չի
ու ոչմեկին չի հասնի
անձայն դառը ճիչը
գոնե քաշում ա ճահիճը
ու կարաս ասես որ նույն տեղում չես դոփում
չես գտնում, չես կորցնում
ու չես ընտրում քո դերը
իրանք կընտրեն քո տեղը
ու կասես տենց էր գրված
