Жыў да быў на сьвеце стольны князь,
Так лягенда цьвердзіць а не я,
Кронік мудрагелістая вязь,
Не данесла нам яго імя.
Ён з пагардай ставіўся да тых,
Хто у замках век адпаляваў,
Еў і піў з начынняў залатых
Ды для ўцехі у пушчах ваяваў.
Час быў неспакойны і цяжкі,
Не было калі ўзараць раллю,
З трох бакоў не меней чужакі
Асаджалі княжую зямлю.
З раніцы да вечара у сядле,
Ні сабе спачынку ні людзям,
Толькі б даць спакой сваёй зямлі,
Толькі б вольна уздыхнуць грудзям.
Восень зацягнулася у той год,
Сьнег зьмянялі цёплыя дажджы,
Калі князь выходзіў у паход,
Каб сустрэць чужынцаў ля мяжы,
Важкі меч і легкая страла,
Часта ськіраваныя у яго,
Выкінуць ня здолялі з сядла,
Нашага героя да таго.
Але гэтым разам як праклён,
Лёс рукі варожай не адвёў,
І упаў на дол халодны ён
Між засохлых горкіх палыноў.
Як гарэх раструшчыўся шалом,
Крутануўся сьвет нібы у віры,
Князя з акрываўленым чалом
Ратавалі з бою ваяры.
Вынясьлі, вадой абмылі твар,
Белым палатном спынілі кроў,
А у сечы княжыцкі штандар
Стаў здабычай прышлых ваяроў,
І ўцякалі княжыя палкі,
Ног не адчувалі пад сабой,
Заднік высякалі чужакі,
Ды хіліўся да сканчэння бой.
І тады падняўся князь з зямлі,
Белыя павязкі зьняў з чала,
Як штандар яны у руках былі,
Як праменьне зыркага сьвятла.
Кроў лягла чырванай паласой,
Цераз палатна сьляпучы сьнег,
І схапіўся зноў за зброю вой,
І чужак заснуў у кургане.
Жыў да быў на сьвеце стольны князь,
Так лягенда цьвердзіць а не я,
Кронік мудрагелістая вязь,
Не данесла нам яго імя....
