קוקט די נאַכט אַרײַן אין פֿענצטער,
פֿאַלט אַ שניי, דער פֿראָסט איז גרויס.
נאָר מײַן מאַמע, אוי, מײַן מאַמע
לאָזט פֿון שטוב מיך נישט אַרויס.
"גיי נישט, - זאָגט זי, - "אין די גאַסן,
וווּ עס טאַנצט אַרום דער האַס!"
כ'האָב דיך, מאַמע, נישט פֿאַרשטאַנען –
און איך בין אַרויס אין גאַס.
קוקט די נאַכט אַרײַן אין פֿענצטער,
הער איך, ווי עס וויינט דער ווינט.
כ'האָב דיך, מאַמע, נישט פֿאַרשטאַנען –
יאָ, איך בין געווען אַ קינד.
שוין פֿאַרבײַ אזוי פֿיל יאָרן,
פֿאַלט אַ שניי, דער פֿראָסט איז גרויס.
ווידער בעט דיך דאָרט אַ מאַמע:
"גיי פֿון שטוב הײַנט נישט אַרויס!"