Wat zou ik jou graag willen zijn
In een dwangbuis, niet in een korset
Zij snoeren slechts jouw lichaam vast
Mij wordt de ziel gebonden
Ik leverde strijd
Heb alles gedurfd
En wat heb ik bereikt?
Niets, niets, echt niets
En het einge antwoord lijkt de waanzin
en de enige redding is de val
hoe lokt mij die afgrond
Het liefste liet ik mij nu vallen
Waarom huiver ik voor de sprong?
Was ik maar niet voorbestemd Elisabeth te zijn
Dan was ik als Titania
Die enkel glimlacht als men zegt:
Ze is geschift!
Ik dans op het koord
En de angst maakt me ziek
Want kijk ik omlaag dan zie ik
Niets, niets, echt niets
Ik ga tastend verder
Met zoekende tred
En wordt alsmaar banger voor het
Niets, niets, echt niets
Waanzin zou mij waarschijnlijk pas bevrijden
Maar voor waanzin mis ik de moed
Ik laat me niet kennen
En hou me maar groot
Alsof mijn leven meer dan
Leugens en pijn in zich droeg
Als was niets, niets, echt niets genoeg
